Szczątki mamuta na budowie II linii metra

Na kość miednicy oraz inne fragmenty szkieletu robotnicy natrafili 6 metrów pod ziemią, podczas prac wykonywanych przy budowie wentylatorni stacyjnej. Wkrótce na miejscu pojawili się pracownicy Państwowego Muzeum Archeologicznego, które prowadzi nadzór nad budową tego odcinka II linii metra. Na czas wydobycia znaleziska oraz poszukiwania ewentualnych artefaktów (np. narzędzi krzemiennych), prace na budowie zostały wstrzymane.

– Znalezione szczątki zostały przez nas wydobyte i oczyszczone. Będą przedmiotem dalszych badań dla dokładnego ustalenia gatunku tego zwierzęcia, jego chronologii oraz okoliczności śmierci – mówi Wojciech Brzeziński, dyrektor Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie.

Słoń lub mamut

Wstępne informacje wskazują, że kości mogą należeć do mamuta lub prehistorycznego słonia leśnego. Oba gatunki żyły na terenach Polski w czasach plejstocenu (zwanego często epoką lodowcową). Zwierzęta te mierzyły nawet 4,5 metra wysokości i ważyły do 7 ton.

Znaczące miejsce

Na terenie dzisiejszej Woli, w okresie plejstocenu, znajdowało się jezioro, które sięgało od ul. Płockiej do ul. Leszno, a nawet do Dworca Zachodniego. Ogromne ssaki żyją wokół dużych zbiorników, ze względu na ich zapotrzebowanie na wodę (współczesne słonie piją do 200 litrów wody dziennie). – Nie jest wykluczone, że ten osobnik penetrował jezioro podczas jego zamarznięcia, nastąpiło załamanie lodu i tam zakończył swoje życie – dodaje Wojciech Brzeziński, dyrektor Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie.

Kolejne ważne znalezisko

To nie jedyne znalezisko archeologiczne. W trakcie budowy II linii metra na Woli znalezione zostały przedmioty związane z życiem codziennym mieszkańców przedwojennej Warszawy, ale także pozostałości dawnego torowiska tramwajowego.

Natrafiono też na militaria: bagnety, kolbę karabinu i granat armatni z czasów powstania listopadowego.

Najstarszym dotychczas znaleziskiem była około 300-letnia studnia, która odkryta została na budowie stacji C06 Księcia Janusza. Jej pozostałości znajdowały się na głębokości 9 metrów pod powierzchnią ziemi. Pracownicy Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie zabezpieczyli wtedy gliniane i szklane przedmioty, które wpadły do niej w czasie jej eksploatowania.